Met mij is niets aan de hand
Een leuke vrouw zit tegenover mij in de praktijkkamer. Ze heeft haar leven op orde, ze houdt van haar gezin en van haar werk en ze heeft dierbare vrienden om zich heen. Ze heeft niets te klagen vindt ze zelf. Maar met haar man gaat het minder goed. Hij is in een midlifecrisis belandt, zoals zij dat zelf noemt, en heeft het moeilijk. Hij is gestopt met zijn werk en is de gehele dag thuis. En nu bijna een jaar later, voelt ook zij zich niet meer goed in haar leven. Ze heeft last van energieverlies en heeft geen idee waaraan het kan liggen. Een bloedonderzoek toonde aan dat alles goed was en na een gesprek met de huisarts verwees hij haar door naar mij.

Wanneer ik dieper op haar persoonlijk leven in ga vertelt ze over vroeger, dat haar vader ook een burn-out had en dat legde een zware druk op het gezin. Haar moeder probeerde de kinderen zo rustig mogelijk te laten zijn om haar man te ontlasten. Dat gaf regelmatig spanningen binnen het gezin en ze herinnert zich nog goed hoe ze als kind op haar tenen liep om geen last te zijn voor haar ouders. Die indrukken van haar jeugdgezin neemt ze nog steeds met zich mee. Als moeder geeft ze haar kinderen de aandacht, die zij zelf in haar jeugd miste. En ook haar man neemt ze alles uit handen om te zorgen dat hij niet overbelast raakt.

Het wordt helder, dat ze in dezelfde valkuil is gestapt als haar moeder. Dat naarmate de tijd verstrijkt ook zij meer tijd en energie in haar gezin steekt, terwijl aan de andere kant zij minder tijd heeft om zich weer op te laden. Met vriendinnen een avond uit, dat deed ze niet meer en ook sporten en zingen bij een koor schoten erbij in. Aan het einde van ons gesprek was het haar duidelijk, dat ze open moest doen naar haar echtgenoot, zich uitspreken dat ook zij behoefte heeft aan haar eigen ruimte en aan haar eigen activiteiten. Ze ontdekte het belang van: eerst goed voor jezelf zorgen, want dan ben je in staat om ook goed voor een ander te zorgen. Iets dat ze eerder uitstekend deed. Opgewekt gaat ze naar huis